SI CUANDO UNO DE TEIS SALE AL CAMINO PASA LO QUE PASA

OS VENIS CONMIGO?


"Definitivamente no cambias de plan, NO TIENES PLAN! Te dejas llevar para donde sople el viento..." SMS de Noé en Rumanía.
"Donde hay un deseo hay un camino" Dicho africano, Javier Reverte en Vagabundo en África.
"Be Nothing...and them you live." Krishnamurti

sábado, 30 de noviembre de 2013

El mar del fin del mundo

El pasado jueves se estrenó el documental "El mar del fin del mundo: Marcados para sobrevivir", dentro del festival de cine submarino de Vigo...algo que no sería más que anecdótico sino fuera porque uno de los protagonistas de la película, y loado orador al acabar la misma, fue Gonzalo Mucientes Sandoval, para vosotros mi amigo Chalo (Si, Sue, ese que es tan mono).

Parte del documental trata sobre su extenso trabajo de estudio mediante marcaje de tiburones, marcajes en los que he tenido el privilegio de participar en dos ocasiones en Algarve.

Me congratula ver como alguien con tanta inquitud, tan perseverante, pues se ha visto obligado a compaginar este trabajo de tesis, que aún no ha concluido, con los pocos trabajos que se le ofrece a un biólogo marino por tierras gallegas, asistente técnico en cofradía de pescadores y observador a bordo en buques pesqueros para el Oceanográfico, como buen país en vías de desarrollo maltratamos a nuestros jóvenes más brillantes...eso y escasos contratos para realizar lo que es realmente su trabajo y vocación, es decir, el estudio de marrajos (Isurus oxyrinchus).

Es increible constatar como este país forma a grande investigadores, para luego ahogar todo su potencial de la manera más burda que existe, quitando presupuesto, volviendo en un abrir y cerrar de ojos a doctores, y científicos eminentes en emigrantes cualificados ( y tanto es así que se los rifan los paises desarrollados como Alemania, USA o Gran Bretaña)...pero no quiero entrar ahí, porque hoy estoy contento, estos dos científicos se han llevado un merecido reconocimiento, en un auditirio atestado, han recibido en calor y el aplauso de su gente. Profetas en su tierra, algo de lo que muy pocos pueden alardear.

Disfrutar de este reconocimiento y ánimo para seguir con vuestros sueños.




domingo, 17 de noviembre de 2013

Como la vida misma








Gracias a todos los que no cierran sus redes, en especial W-LAM 20 y THOMSOM, que cien megas son muchos megas!!!

lunes, 11 de noviembre de 2013

Pozos


 "Del mismo modo que el cubo sube y baja por el pozo una y otra vez, los seres sensibles vagan sin cesar por el gran pozo de la existencia cíclica, de los estados más elevados de felicidad transitoria hasta los estados más bajos de sufrimiento transitorio"  
                                                                                                                   Chandraki





viernes, 1 de noviembre de 2013

A parejas que quieran SER-lo

"Es fácil quitarse la ropa y tener relaciones… la gente lo hace todo el tiempo. Pero abrirle tu alma a alguien, dejarlo entrar en tu espíritu, pensamientos, miedos, futuro, esperanzas, sueños… Éso, es estar desnudo."

Las relaciones más saludables no son necesariamente las que se ven 'más felices' a simple vista. No son necesariamente en las que se ven dos personas siempre tomadas de la mano, riendo, bailando y cantando rodeados de mariposas, en donde nunca pasa nada malo y donde la vida luce perfecta.
La perfección externa puede ocultar fácilmente una devastación interna, desconexión y una discreta y silenciosa desesperación por ser libre, o por lo menos por estar solo.

Las relaciones más sanas son las honestas, esas que no siempre parecen 'felices' o 'sin preocupaciones' desde fuera. Esas que podrían no encajar en la imagen de lo que 'debería' ser o aparentar una relación. En donde dos personas dicen la verdad de hoy y continuamente dejan ir sus ideas preconcebidas acerca del otro. En donde la relación es siempre renovada en el horno de la honestidad. En donde podrían haber rupturas, falsas interpretaciones, incluso intensos sentimientos de duda y desconexión, pero en donde hay una disposición mutua para enfrentar ese aparente desorden! Mirar - con ojos bien abiertos la presente ruptura, y no huir o aferrarse al pasado. Sentarse juntos en medio de todos esos sueños y expectativas en común desmoronándose, y trabajar para encontrar un espacio de reconexión, aquí, ahora, hoy.
En donde la relación pueda verse como el yoga más elevado - como una aventura constante de profundización y redescubrimiento mutuo, un reconocimiento constante y no como un futuro destino, ni como una conclusión fija, ni un punto de llegada o una conveniente historia para contar a los demás en una conversación.

Como dice Eckhart Tolle, las relaciones no son para hacernos felices (porque la verdadera felicidad reside dentro de cada uno de nosotros) - ellas están aquí para hacernos profundamente conscientes.

Jeff Foster ~



 Love of lesbian, Universos infinitos la letra no tiene desperdicio...

Reflexiones de E Tolle sobre este tema. 

También el Amor según Kishnamurti

viernes, 25 de octubre de 2013

Outono movido

-Cómo te encuentras?
 -No sé, no me encuentro del todo bien, siento un malestar, molestias, pero no sé muy bien que tengo...estoy agitado...creo que me duele el pecho...
 -Y duermes mal?
 -Si.
-El estómago movido?? 
-Sii. 
-La boca seca, ruido de intestinos?
-Siiii.
-Deberías cuidarte esto es gravisimo...
-Qué piensas que tengo?
Puede que tengas gases del magosto de ayer, tanta castaña!!


(grande Davila)


martes, 22 de octubre de 2013

Coração livre


não é a mesma coisa que


coração fugido.

jueves, 17 de octubre de 2013

Jóvenes irreverentes



Paseando mi cámara por el barrio de Bouzas, hermano de Teis en tantas cosas, me encuentro con estos jóvenes artistazos tocando en medio de la calle, un domingo de Feirón.


 Los  veo entregados, con un gran nivel musical escucho su desgarrador trash metal, con duros sonidos guturales y afilados guitarreos, definitivamente me gusta su desparpajo, su sonrisa complice, la manera de decir: "Eh, estamos aquí"

 


Definitivamente lo estamos pasando en grande todos, ellos tocando, el público vibrando y yo con la cámara haciendo click al ritmo de sus punteos.


Cuando escuché un tributo a los Maidem, en el que no se achicaron lo más mínimo me dije "esta gente es grande, les voy a regalar unas fotografías de lo que a mi me inspiran.


Así esperé a que acabaran y pedí un correo de contacto, como un fan más, porque no, me siento muy cercano a estos jovenes irreverentes.



viernes, 13 de septiembre de 2013

Hablar, si,como


"Se puede hablar de 
cualquier cosa...
para ello, 
nada ha de decirse de
cualquier manera."



martes, 3 de septiembre de 2013

Motivos


Hay Motivos y motivos....






























Yo tengo MOTIVOS!

jueves, 25 de julio de 2013

Peixiños

 
 
 



...a veces la vida te regala momentos increíbles.

miércoles, 24 de julio de 2013

sábado, 20 de julio de 2013

Todo se lo lleva el viento

Un maetro me dijo una vez: "En Tarifa TODO se lo lleva el viento"...


Cuando lo escuché no le di mucha importancia, exageras, pensé, algo quedará. Estos días he comprobado que esa frase es más acertada de lo que yo pensaba.

El otro día cuando me sentaba a tomar mi café con leche de soja en un sitio donde solía hacerlo y saqué una palmera de chocolate (de la pastelería) recibí una reprimenda del dueño, porque no se podían comer cosas de fuera del local...totalmente desubicado, me metí el último cacho de palmera en la boca, y azuzado por la cafeina dije:
-Teneis palmeras de chocolate?
-No
-Claro, pero es que yo quiero precisamente esto, café con leche de soja y palmera de chocolate. (poniendo la mismita cara de Jack Nicolson en "Mejor imposible")
-Pero aqui no se puede comer cosas de fuera (contrariado), porque así perdemos dinero, con un café no se gana, en todo caso pidete el café para llevar y te lo tomas en la pastelería.

Observé su miedo a que la temporada no funcionara, observé que ya no estaba en el idilico café de la Tarifa invernal donde me pasaba la tarde sentado, leyendo, charlando con la camarera y viendo la vida pasar. Ese lugar, en el aquí y en el ahora ya no existía.

Acabé mi café, pedí disculpas por no conocer los códigos de verano del lugar, pagué, desee suerte y seguí mi camino...

Y así paso por el banco donde sentado al sol de primavera veía la vida pasar en otro tiempo, el lugar ha sido tomado por otro vagamundo, este parece que no está dispuesto a compartir el espacio, pues ocupa todo el banco con mochilas, bastón, perro y demás. Sonrío, en mis adentros le doy las gracias por la lección y sigo mi camino.

A dónde ir pues? algún sitio tranquilo. Dirijo mis pasos a la duna donde de vez en cuando meditaba, donde me sentaba, me acerco allí para observar que ha sido transformada en chiringuito veraniego, con su música y ruido, sonrío y decido darme un bañito, refrescame oceano...


A mi ser de aire le viene bien este viento, que se lo lleve todo, que me vacie, el agua que me refresque.
Aquí he soltado, he dejado volar, cosas que quedaban clavadas en el fondo desde el pasado...en especial me ha gustado soltar la idealización que tenía de mis maestros, y como he podido verlos desde un lado menos idealizado y más humano, con sus luces y sombras, perfectos en su camino.

Que gran lección de la vida, con que fuerza me viene el presente, porque aquellas calles que recorrí ya no son estas calles, porque aquel que fui aquí también se ha transformado. Siento un agradecimiento profundo a esta nueva experiencia, porque me permite ver y verme, desacerme de ese momento en el que la mente se queda colgada del pasado, disfrutar lo nuevo, las oportunidades, liberar mi mente, vivir el presente...gracias a este lugar, por todo lo que e da. Por su viento que me vacía, por su edredón de estrellas que me cubre el sueño.




miércoles, 17 de julio de 2013

Fuego









"El humo el viento se lo puede llevar...pero el tronco quemado queda enraizado"

jueves, 11 de julio de 2013

Jamás he visto

 

“Jamás he visto un hombre perezoso,
sé de uno a quien nunca vi correr,
y sé de otro que a veces dormía
entre la comida y la cena
y que se quedaba en casa cuando llovía,
pero no eran hombres perezosos.

Antes de llamarme loca
piensa un momento:
¿Era un perezoso o
sólo hacía cosas que consideramos
“de perezoso”?

Jamás vi a un niño tonto;
vi a uno que a veces
hacía cosas que yo no entendía
o que no eran como yo lo había previsto;
vi a un niño que no había visto
los mismos sitios donde yo estuve,
pero no era un tonto.

Antes de llamar tonto a un niño,
párate a pensar, ¿era un niño tonto, o simplemente
conocía cosas diferentes de las que tú conocías?

Aunque he mirado mucho,
nunca he visto una cocinera;
he visto a una persona que mezclaba ingredientes
que después comimos;
una persona que encendía el fuego
y vigilaba la carne mientras se cocía.
Esas cosas sí las he visto, pero no a una cocinera.
Dime, ¿es a una cocinera a quien ves,
o a una persona que hace cosas que llamamos cocinar?

De aquél a quien algunos llaman perezoso,
otros dicen que está cansado o que toma las cosas con
calma.
De aquél a quien algunos llaman tonto,
otros dicen que sabe cosas diferentes.
He llegado pues a la conclusión
de que, para evitarnos confusiones,
es mejor que no mezclemos lo que vemos con
lo que opinamos.
Porque tal vez tú lo hagas, quiero también decir;
sé que eso es tan sólo mi opinión.”


Canción de Ruth Bebermeyer extraida del libro: Comunicación no Violenta, un lenguaje de vida, de Marshall B. Rosenberg.


sábado, 6 de julio de 2013

pi-sa




                                                 "Er que eeh pishaaa, eeeh pishaaa, quillo!"

jueves, 20 de junio de 2013

jueves, 13 de junio de 2013

Rumore rumore


En ocasiones se acercan a mi gentes que hablan de otras personas, en ciertos círculos de esta sociedad parece que es algo habitual. Suelo escuchar (o no) sin mostrar ningún tipo de aprobación ni desacuerdo. Me causa especial intriga la gente que habla de otros mostrando preocupación, como si su esfuerzo mental fuera a generar alguna mejoría en la situación del objeto de la conversación. Y si, uso la palabra objeto de manera consciente, pues la persona que viene hablando de otros cosifica a ese ser; negando su poder para vivir lo que sea que tenga que vivir, simplificando las situaciones y entrando en una serie de juicios del tipo: “Está fatal”, “debería esto o lo otro”, "se va a pegar un batacazo”, “le va a ir mal (o bien)”, “lo veo perdidísimo”, “va por mal camino” o “quiero que sea feliz”.

Como dice el padre de la CNV, Marshall Rosenberg: "El análisis de los otros es en realidad una expresión de nuestra porpias necesidades y valores"
Podemos llamarle rumor, chisme, cotilleo, marujeo y algunos de sus participantes en dicha actividad le denominan interés por el otro (en mi foro interno esto me plantea dudas).

Me he cruzado con verdaderos profesionales de esta actividad, que parecen dedicarle cantidades ingentes de su tiempo a hablar de otros. He tenido que arreglármelas para no entrar en su "juego", para no claudicar entregando mi energía vital; y he llegado a dos conclusiones:

- Esta energía no es creadora, sino todo lo contrario, es tóxica. Hace algún tiempo que vivo en calma intentando abstenerme de la energía procedente de hablar de gente que no está presente (con esto no me estoy refiriendo a contar anécdotas, o cosas que te involucran a ti y a otros, siempre que comentes tus observaciones sin juzgar lo que han hecho o dicho los demás).
La vida te va dando herramientas y la Comunicación no Violenta me ha dado alguna de ellas, entre otras cosas tratar de hacerme presente en cada situación e intentar expresarme desde mis sentimientos (cuando me conecto con ellos) y mis necesidades. En ocasiones he observado que el hacerme presente incita a que la persona que está delante mía también se conecte consigo, dejando de hablar de otros, disminuyendo la fuerza y vehemencia de sus palabras o simplemente callándose.

-La otra conclusión a la que he llegado es que en estas situaciones se da un intento de manipulación, me encanta la definición que da la terapia Gestáltica: "Manipulación es expresar, sin franqueza, una orden. Una conducta violatoria del otro, por cuanto le impide ejercer su voluntad con libertad, y se ve generalmente entrampado haciendo algo, sin darse cuenta si lo desea o no. El que lo manipula no se está haciendo responsable ni arriesga su relación con el otro."

Pues bien,estas personas tratan de sacar información de la manera que sea para alimentar esa “historieta”, me da la impresión de que por una necesidad no satisfecha . Trantando de involucrar cada vez a más personas. Lo que es más increíble es que ese rumor comienza a coger fuerza y más fuerza, retroalimentándose cada vez que es contado, a cualquiera se le acaba escapando en un momento de incertidumbre, ante un silencio o en un momento de desconexión, pudiendo alcanzar el punto de convertirse en real, como decía aquel:

“Si una persona te llama gallina...te pones a reir.
Si dos personas te llaman gallina...te pones a sonreir.
Si cinco personas te llaman gallina ...te pones serio.
Si veinte personas te llaman gallina...te pones enojado.
Si TODO el mundo te llama gallina...te pones un huevo.”




La única manera que he encontrado de gestionar esto es la de que esos juicios, hablares y rumores sobre otros seres acaben en mi, abro silencio, mi vida es otra cosa... 

jueves, 6 de junio de 2013

SeRes BiSiéSticoS

Cuando dos seres bisiésticos se encuentran sólo pueden reconocerse en la diferencia... matizarse en la igualdad.



Somos uno con el TODO  (de ahí nuestra grandeza?).

Nos empeñamos en separarnos de ese TODO (de ahí nuestro sufrir?), ese es el juego de la mente, de donde se alimenta.

Somos seres BiSiéSticoS.

 letra


"Puede que, en realidad, seamos únicos.
Puede que, en realidad, sea como tú... "

viernes, 31 de mayo de 2013

Jirafas de barrio


A menudo las jirafas salen a pasear por mi barrio al atardecer...


"Un poco de música etiope, buena para el alma"

sábado, 25 de mayo de 2013

Día de África. 50 años celebrando



“Tan cerca y tan lejos” es una frase tan manida como real. Han pasado 50 años desde que se instauró el 25 de mayo como el Día de África, conmemorando la formación de la Organización para la Unidad Africana, y todavía no hemos sido capaces de mirar con honestidad a los ojos del continente. A pesar de ser nuestros vecinos vivimos de espaldas a ellos. Queremos aprovechar esta celebración, este aniversario redondo para recordar la imagen que todos nosotros intentamos transmitir de África.

Los estereotipos, las explicaciones facilonas, las visiones simplistas se han impuesto durante años, durante décadas, durante siglos incluso. Pero todos sabemos que África es compleja, que tiene muchas más caras de las que habitualmente se muestran. Nosotros nos esforzamos por mostrar la vitalidad cultural, la riqueza artística, el potente latido social. El África de hoy (como lo fue la de ayer) es creativa, imaginativa y luchadora. Está viva. Se mueve.

Simplemente hemos querido unirnos en una acción conjunta y simbólica para intentar que nuestra voz gane fuerza. Todos los que participamos en esta acción tenemos en común que hemos aprendido cosas en África, que sabemos que el menosprecio hacia el continente nos hace mucho más pobres y queremos compartirlo.

Uníos, si vosotros también sabéis que África es, en realidad, diversa, plural, vital; si vosotros también estáis convencidos de que África puede aportarnos muchas cosas; si vosotros también sabéis que África merece que la miremos sin prejuicios y con honestidad. Compartid este texto en vuestras webs, compartid esta foto en Facebook, twittead con el hashtag #50añosdíadeáfrica. Esta celebración no es sólo un día, no es una anécdota. Es el principio de una mirada sincera y respetuosa hacia África." Sandra Quiroz en Afribuku

Afribuku, África no es un país, Casa África, Centre d’Estudis Africans i Interculturals, FCATFundación SurGuinguinbali, Mundo Negro, Radio África, Wiriko




miércoles, 22 de mayo de 2013

se encendió la luz

Se encendió la luz y me levanté...no me sentía diferente, si acaso más tranquilo. Reflexionaba sobre lo que había sucedido en aquella sala en la hora y media anterior; no llegaba a ninguna conclusión.
La sensación corporal era como cuando te leen un poema que no entiendes del todo, que te gusta, pero que en parte hace vibrar cosas de ti que no reconoces como propias.
Aquella cascada de imágenes, casi inconexas, con unos hilillos de palabras que parecían venir de lo más hondo de las personas que las decían, como si filtraran los millones de pensamientos que se agolpan en nuestra cabeza en un día y se hicieran visibles apenas unos pocos, todo aquello me había dejado una especie de resaca apacible.

Durante la proyección las dos chicas que charlaban animadas antes de comenzar sobre cosas superfluas y otras como sus vidas, el hecho que marcó una de ellas de que gracias al tratamiento ya no explotaba tanto, que sino aquella tarde la liaba con un cierto hombre;pues ambas, las dos, se levantaron a los 30 o 40 minutos de metraje y se fueron...


Veía aquellos paisajes, aquella luz, trataba de meterme en la historia, pero qué historia, si esto es como algo entre real y onírico. En un momento paseaba por las playas del mont Sant Michele, y sin darme cuenta como me mecía en otros brazos distintos rodeado por búfalos en las amplias pladeras del medio oeste americano. Finalmente me metía sobretodo en los silencios, cuándo fue la última vez que he escuchado un silencio en una película? Era casi como meditar, casi porque estaba allí sintiendo, padeciendo, en algunos momentos aburrido, en otros intranquilo, enamorado, apasionado, dolido....todo eso se hizo piel, mi piel, y los ojos hinchados de tanta belleza sutil, no apta para prisas ni necesidades.

Realmente no amaron,  hubo enamoramiento, apasionamiento, necesidades, pero no amaron.

Cuando me levanté y comencé a andar escuché a unas señoras mayores que argumentaban: "Estos integristas americanos" en clara referencia al papel de cura atormentado por una crisis de fe, interpretado magistralmente por Bardem, con su cara, con sus ojos, transmitiendo la tristeza de no saber muy bien que es lo que está hacien con su vida, incluso al sonreir. Igual que sonreía yo.

Comencé a caminar por la calle, pensando que tal vez aquella película fuera un bodrio, pero a mi me había llegado, la imagen, las palabras no dichas, porque tenemos esa necesidad de palabras? Vivimos en una de las épocas donde más palabras se lanzan, oral, escrita e internauticamente, casi tenemos copados de palabras nuestros días, son tan necesarias? acaso todo este conjunto de palabras no está consiguiendo transformar en ruido el intento de comunicación? El fresco del anochecer me hizo presente; y la vida me regaló otro comentario, dos jovenes que se sentaban delante mía comentaban:
- "Era como un anuncio seguido...muy extraña"
-"Tantas metáforas, que no se entiende...y lo de me giro y te veo como si me siguieras, qué?"

Sonreí y caminé más despacio, para que no me influenciaran más sus pensamientos en voz alta, y me dejé llevar por un cielo en ocaso, una ciudad iluminada, el frescor del anochecer. Tal vez, cada cual ha visto en aquella pantalla un reflejo de su realidad, o puede que de su existencia...

Realmente no amaron, hubo enamoramiento, apasionamiento, necesidades...pero no amaron.


Días de cine, minuto 28:30 Entre lo sublime y lo absurdo


miércoles, 1 de mayo de 2013

Complementarios

Mi amigo Chalo (algunas lo recordareis) me manda este vídeo, con el que vuelvo a pasear por la sabana...

Life watching in Kruger National Park, 2009 from Ecología Azul on Vimeo.


Life watching in Kruger National Park, 2009 from Ecología Azul on Vimeo.
Me ha hecho rememorar aquellos días, aquel paisaje, aquella vida salvaje que nos rodeaba e invadía por todos lados. He vuelto a releer las entradas del Kruguer, las del viaje en chapa, y otras.
He desenterrado mis cuadernos de viaje para ver que pasaba por mi cabeza en aquellos días. Gracias a la visita de Chalo paré por unos días el trabajo, el acelerón mental, el mogollón.
Este compi de aventura y yo somos totalmente diferentes, él es puro nervio, y siempre está queriendo hacer cosas, y yo soy más pausado, puede que tranquilo, para mi estar en una playa tumbado en la arena ya es hacer algo, así que nos complementamos muy bien, porque gracias a él me animo a hacer cosas y yo le recuerdo que los elefantes están muy cerca y que esos sonidos no molan nada.

La última vez que nos vimos, cuando nos fuimos a Soria, aún recordamos una anécdota sucedida en el sábado noche de Maputo. Estabamos cenando en una bocatería-bar, por la "baixa" zona centro, que yo conocía de alguna otra vez, las camareras ordenaban como con ganas de recoger, unos tipos fuera charlaban con un pedal de campeonato, uno entró a comprar más alcohol, que no hay más, le dijo la camarera más mayor, una mujer oronda, de esas gordas africanas que tienen curvas y desparraman belleza, así que el paisano, con la papa que llevaba no paraba de decir sandeces y comenzó a faltar a la camarera.
Yo observaba la escena, pues como el que observa la tele, eran mayorcitos, y de reojo veía a un Chalo que cada vez se ponía más nervioso.
Entonces sucedió, el hombre colmó la paciencia de la camarera y esta, que le sacaba como dos palmos y treinta kilos (si, el tipo era muy enclenque) comenzó a zarandearlo como si fuera un clinex.
Sólo me dió tiempo a sonreir y ver como Chalo iba para allá, no sé a qué. Me extendí en la silla, disfrutando del expectaculo y mi Laurentina preta (una cerveza negra riquiiiiiisimaaaaa). Al final todos zarandeados, Chalo incluido. Los borrachos echados, las camareras recogiendo y yo riendo.

Mi amigo estaba indignado: "Tio, no pensabas hacer nada, sólo estar ahí sentado?"
-A ver, la mujer lo tenía todo controlado, y para que voy a ir, para que me zarandeara como al borracho....y a ti... pues no. Esto es África, myfriend.

Aún sonrio al recordar la expresión de su cara.

viernes, 19 de abril de 2013

Confusão


"Confusão es la palabra clave, una palabra que lo sintetiza todo. En Angola, tiene un significado específico y, a decir verdad, es intraducible. Simplificando mucho, confusão quiere decir desorden, desbarajuste, estado de caos y anarquía. Se trata de una situación creada por las personas pero que sin embargo, acaban por escaparse al control de esas personas, las cuales, finalmente, se convierten en sus víctimas. La confusão encierra cierto fatalismo. Uno quiere hacer algo pero todo se le escapa de entre las manos, quiere actuar pero hay una fuerza que lo paraliza, quiere crear algo pero lo que crea no es sino más confusão. Todo se confabula contra la persona y aun cuando ésta demuestra su mejor voluntad, a cada momento cae en la confusão. Puede apoderarse de nuestros pensamientos, y entonces dirán que tenemos la cabeza llena de confusão. Puede penetrar en nuestro corazón, y entonces nos dejará nuestra enamorada. Puede adueñarse de una multitud, ejerciendo su poder sobre ingentes masas humanas, y entonces se producirán luchas, muertes e incendios. A veces, la confusão transcurre de un modo bastante más suave, y entonces cobra forma de riña, cierto que caótica y deshilvanada, pero no sangrienta. Es un estado de desorientación total y absoluta. Las personas que se ven envueltas en la confusão no saben explicar lo que ocurre a su alrededor ni dentro de ellas mismas. Tampoco saben definir fehacientemente lo que la ha provocado en ese caso concreto. Existen portadores y sembradores de confusão; a éstos hay que rehuirlos, cosa harto difícil pues en realidad todos y cada uno de nosotros puede convertirse en un momento dado en causante de confusão, aun en contra de su propia voluntad. También se esconde bajo este termino nuestro estado de perplejidad e impotencia. Hemos aquí viendo campar por sus respetos a la confusão en torno nuestro y nada podemos hacer para ponerle fin."  RYSZARD KAPUSCINSKI en Un día más con vida.

Ayer a la noche leía este párrafo, acelerando para darle fin a este libro, emocionado, me venía a la cabeza aquellos momentos de desconcierto y subrealismo en Mozambique, cuando no entendía nada y todo era una especie de comedia subrealista, sin guión. Me acordé sobretodo de las risas que nos echabamos la Paula y yo, cuando me preguntaba: "Que Suso, en qué nivel de confusão estás?"-Nivel cuatro, alta confusão.

PD: Aunque la vida es mucho más tranquila sin ella, una parte de mi echa de menos aquella confusão.

miércoles, 10 de abril de 2013

Se va

Estaba tan tranquilamente dándole vueltas a cómo despedirme del messenger, qué escribir, sobre ese sistema de comunicación que nos acercó en la distancia, se me antojaba megamoderno, cuando ya todo el mundo lo usaba. Recuerdo ahora aquellos momentos de hermanamiento de pantalla, furtivos en el trabajo, o durante momentos de placer, aquellas charlas madrugadoras de domingo...pensaba en todo eso, en el saludo del muñequito verde vibrando hasta conectar, en como no hace mucho me etiquetaron como "cabernícola" por seguir usando ese sistema y no pasarme a lo nuevo, al móvil conexión y tal y tal...qué pasa si me quiero quedar en la época paleolítica?
Me estaba saliendo una idea chula, puede que manida, pero de repente, la vida como es eh, comenzaron a irse sin despedirse, Bigas Luna, el fin de semana...dejándome en la boca el sabor de ese jamón, jamón que siempre comeré, el carnal y subrealista, pasional.

Y los grises no se van, porque si Aldabra, yo me he despedido del abrigo, pero el se resigna y uno no es de piedra, lo sigo viendo, ya sin ganas, como esos últimos encuentros con amantes, cuando ya sabes que no puede ser, que todo ha acabado, pero el cuerpo aún necesita de ese calor y se sigue volviendo a caer. No me acostumbro a estos grises, aunque me esté acostumbrando a salir volando detrás de cada rayo de sol, al carpe diem de camiseta, pero estos grises no se van!

Se fue Bigas, y se fue aquella malencarada que de vez en cuando veía en los telediarios de mi padre, la dama de hierro, que descanse en paz, porque no dejo descansar a nadie y poca paz trajo. Para ponerle contraportada se fue también Sarita Montiel, alguien que para mi, no supo dejar de ser, se aferró con uñas y dientes al personaje viviendo así anclada en ese pasado glorioso, ajado, estrabiado entre telarañas.

Y hoy me despierto con otra partida, dura, aunque indeseada podría decirse que previsible, porqué nos empeñamos en pensar que la gente de más edad tiene más papeletas para partir? porqué pensar que en un "mañana" se podrá hacer lo que nos negamos a encaminar hoy?
Como un suspiro, como el tiempo, como los rayos de sol entre grises nuves, se nos fue el abuelo pensador, Jose Luis Sampedro. Nos quedan sus palabras, como el recuerdo de ese sol de fin de semana, con el calor en el pecho, los ojos un poco rojos, el alma volando.






"Creo en la Vida, Madre Omnipotente,
 Creadora de los cielos y de la tierra. 
Creo en el Hombre, su hijo, 
Concebido en creciente evolución, 
Progresando a pesar de los Pilatos 
 Que inventaron sus dogmas reaccionarios 
Para aplastar la Vida y sepultarla. 
Pero la Vida siempre resucita 
Y el Hombre sigue en marcha hacia el futuro. 
Creo en los horizontes del Espíritu
 Y en la energía cósmica del mundo, 
Creo en la Humanidad siempre adelante, 
 Creo en la Vida perdurable.
 Amén"

Jose Luis Sampedro

lunes, 8 de abril de 2013

no tengo paisaje

A veces la música conecta perfectamente con como me siento...

domingo, 24 de marzo de 2013

El negro azul

Tenías unos dedos capaces de musicar todo lo que tocaban. Un gran corazón, enorme diría yo; porque para cambiar esa maravillosa isla, su sol y su risa, y todo el éxito llegado, para cambiar todo por un trabajo en un hotel cerca del círculo polar ártico, sólo puede ser por seguir el camino del corazón, gran lección.

Te rehiciste olvidando el yo, todo el personaje que se había creado a tu alrededor, elogios, alagos, cariños, regalos y dinero, y puede que en ese avandono te fueses acostumbrando a olvidar, y hasta puede que le cogieras el gusto, porque eso te liberó para ser lo que querías ser, AMOR. Ese gran amor que todo lo puede, un amor por tu mujer,  fruto de ese amor surgieron los hijos, y luego llegaron los nietos, enraizandote para siempre en esa tierra, donde ahora descansa tu cuerpo...tres decadas de olvido,  para todos los demás, porque tu estabas en lo más presente. Años de frío polar sólo combatido con amor calentito.


Se te fue olvidando todo lo malo, el racismo que viviste en tus propias carnes, que pobre es el ser que no saber ver. Puede que se te olvidaran los motivos de la partida de tu isla, de tu casa...siempre conservaste la maleta que te habían prestado para esa partida, porque es probable que los sentimientos por familia y amigos jamás los olvidaras. Por suerte, los sentimientos y la razón se guardan en diferentes partes,  y aunque puede que aquellos sean impronunciables ya, siempre serán sentidos.


Tu color negro se transformó en azul, pero azul cielo y luz en las largas noches, por el hambre a la que sonreias cuando le dabas a tu joven mujer embarazada lo poco que teniais  diciéndole que ya habías comido con alguien. Te imagino musicando caricias en los pequeños frutos del amor que habíais plantado tan al norte, tan en casa.

Tal vez sea una suerte irse sin recordar todo esos sufrires y penares, sonreir con esa luz que surgía de tus ojos cada vez que hablabas, esa risa pura que se te escapaba sin avisar, como si fueran solos,  improvisada, encendiendo todo a tu alrededor con un familiar afecto.

Desde aquellas lágrimas que me encandilaron me gusta el artista, pero hoy me quedo con el SER, ese ser capaz de todo por AMOR, hasta siempre Bebo, y gracias por la lección!






Parte de los detalles de su vida los leí en El salsero
Foto aparecida en In Memoriam


Hoy tenemos "Lágrimas negras" no por ti, que estás musicando por otras partes, sino por nosotros, que nos quedamos sin tu sonrisa. Hasta siempre, maestro de corazón!

miércoles, 20 de marzo de 2013

...ya llegó



 Pues "a tirar pa´lante", que la primavera ha llegao,o eso dicen/parece/debe ser... "con regalos para todos"....

ya me "despido del abrigo", como sea, que si, que si, que me despido!!

domingo, 10 de marzo de 2013

Libres

Okupar un pueblo avandonado parace una buena idea para quienes sienten que su lugar ya no está en la ciudad, para aquellas personas que ven que el sistema tal y como está montado no deja espacios para ser, para tomar decisiones que afectan a la vida de cada cual.

Así que estos jóvenes se lanzan a la aventura....



Los dos primeros episodios de este proyecto ya están en la red.
Desde el verano cuando gracias a la ristra de mails informativos de Sue conocí el proyecto de filmar esta serie para internet me he estado preguntando cómo les iría. Recaudaron dinero por el sistema de gota a gota,  consiguiendo casi 600€ más de lo necesario y muchas adesiones personales y particulares (más de 200 aportaciones).

Paseando por estos capitulos me he visto nuevamente en aquellos parejes de montaña, con aquellas gentes, su día a día viviendo utopías, la dificil tarea de reconstruir y crear, las motivaciones, la necesidad de evolucionar con otros sistemas de valores y otras formas de convivencia.
Ya en el encuentro de otros mundos son posibles me quedó claro que los inicios de una okupación podrían ser así como se plasman en la serie. Mucho esfuerzo, penalidades, liderazgos, gente que se deja liderar, asambleas, necesidad de llegar a ocnsensos en las formas en las que se va a vivir a partir de entonces.Los procesos colectivos, vaya. Ya tengo ganas de que esta serie continue, les he cogido cariño a los protagonistas, me veo reflejado en ellos.

 Estoy seguro de que se difundirá la serie, como todo, a su ritmo, poquito a poco. Porque cada vez hay más gente queriendo crear nuevas formas de relacionarse, de tomar decisiones, de vivir.


web: libreslaserie.com

jueves, 7 de marzo de 2013

Foto-paseo-zen


"Cada copo de nieve cae en el lugar que le corresponde"

"Cada copo de nieve cae en el lugar que le corresponde"


"Cada copo de nieve cae en el lugar que le corresponde"
 

viernes, 1 de marzo de 2013

Compartindo Lichinga

Estaba un pouco nervioso, sen espectativas, pero nervioso. Menos mal que tiña as respiracións conscientes de Suzane Powel que me levaron a aceptar que estaba alí, no meu IGAFA, ante un auditorio repleto, a ver entendédeme, repleto de terceira fila para atrás.

Unha hora antes vira unha chamada perdida de "Golosino" un compañeiro que facía como 6 años que non veía, voltei a chamalo.
-Golosinooooo!
 -Tutoooooo, que recibín un correo dunha charla, e se o Tuto di que hai que ir, hai que ir. Onde andas?-preguntoume.
-En Vilagarcía...
-E como vas para a Illa? Teño que recollerte- Xa esquecera que cando estaba no insti non tiña coche, e facía maxía para sair da Illa, sempre topando un coche amigo que me acercara o tren, o mesmo a Vigo. E os paseos baixo a choiva para ir a crase.
-Ai, amijhinho, que teño coche. Entón ves?
-Claro. E logo comemos ou tes plan.
-Comemos xuntos, por suposto.

Esta sorpresa reforzou a miña confianza, o Xoan se viña dende Muros "só" para ver a miña expo, para escoitar as miñas batalliñas de Niassa...que ben, unha cara amiga no público, sorrinte, como é o Golosino, expontaneo, con esa voz de furtivo vacilón.

Así que coloquei o computador e o powerpoint que estivera a facer e sentir nos últimos días, a primeira imaxe o cartel da exposición de fotos. Presentaronme e xa non puiden estar máis sentado, erguinme e veña a falar.

O primeiro que quisen dicir foi que dez anos atrás eu estaba aí abaixo sentado coma alumno, e non tiña nin idea do que ía facer, pero escoitei a charla de Georgie, compañeiro que está aínda en Namibia. Xa daquela sentín que se podía, iso e calquera cousa.
Díxenlle as claras que na vida te van vindo as ferramentas para afrontarte o que sexa.

E comezamos: primeiro de Mozambique, cousas do país, logo da provincia, logo do proxecto teórico, que se esperaba facer, obxetivos e demáis e logo xa...remataron as letras, comezaron as fotos, os sentires, transmitinlle por orde como fun sentindo o proxecto, un sentir que pasou de non entender nada e pensar que era imposible aquilo a empezar a comprender o funcionar do sitio, as xentes, e sentir que si podíamos (meses despois) a miña relación cos compañeiros do INAQUA, como todo mudou aquel primeiro tanque que nos tivemos que meter a arranxar, con legón e pa, como iso uniunos, como fomos equipo. O papel do branquiño, como o asumín. Todo isto aderezado con fotos que ían levantando a súa espectativa, lanzando cousas, como o traballo nun centro de formación en N´gauma que ben podía ser ese centro no que estabamos.

Veía os ollos interesados, os sorrisos complices, así que continuei, veña a ver fotos e comentar, pouco a pouco fun dando unha visión global do traballo, das "probas" que nos trouxo a vida, e de como as fumos superando con inxenio, sacrificio e sorriso...
Cando me dín conta xa rematara a hora, e alguén dixo que os de 2ºA tiñan que sair a un exame, lástima.
Sairon e eu seguín a falar, ninguén se moveu.

Remataron as fotos, a penultima diapo era sobre os Indicadores obtidos. E a última o conseguido polos compañeiros en Decembro do 2009, a inauguración da delegación provincial do INAQUA, un gran logro que non se conseguiu en ningunha outra provincia.
Cando lle preguntaban a Mucavelle, como fixeron, el só dicía sorrindo: Co proxecto da Espanha nao parabamos, todo o día dacá pa´la a trabalhar, cando cheguei o governo provincial a pedir a delegaçao só puideron dicir que si, se ja estivera em reuniaos con elis coma tecnico da acuacultura.

Levaba unha hora e media falando sen parar, emocionado, transmitindo, non dende o ego de mirade todo o que fixen, senon dende a conciencia de todo o que aprendín, de como metin a pata, de como xulguei e de como logo entendín que só podía apoialos a eles nos seus procesos.
Aplaudiron.
Pedín feed back, porque non sabía se fora un tostón, os seus sorrisos contestaron, e logo pasamos a preguntas e respostas nas que estivemos dialogando por corenta minutos máis. Ninguén de nós quería salir de alí.



PARA OS QUE NON ENTRAN NA LUSOFONÍA...


Yo estaba un poco nervioso, sin expectativas, pero nervioso. Por suerte, tenía la respiraciones conscientes Suzane Powell que me llevó a aceptar que yo estaba allí en mi IGAFA, ante un auditorio abarrotado, a ver entenderme, de la tercera fila para atrás.Una hora antes  había visto una llamada perdida, era "Golosino", un compañero que hacía como 6 años que no veía, le devolví la llamada.
 -Golosinooooo! 
-Tutoooooo, recibí un correo electrónico de una conferencia, y  si Tuto dice que hay que ir, hay que ir. ¿Dónde anda? 
- Preguntó.- En Vilagarcía ...
 -Y cómo vas a la Illa? Te recojo? - Había olvidado que cuando estaba en el intituto no tenía coche, e hice magia para salir de la Isla, siempre encontrando un coche amigo que me acercara al tren,  o mismo a Vigo. Y los paseos bajo la lluvia para ir a clase. 
-Oh, amijhinho,  tengo coche. Así que vienes?
 -Claro. Y luego comemos o tienes plan?
 -Comemos juntos, por supuesto.

 Esta sorpresa fortaleció mi confianza, Xoan se venía desde Muros "sólo" para ver a mi expo y escuchar mis batallitas de Niassa ... bueno, una cara amiga entre el público, sonriendo tal y como es el Golosino, expontaneo con esa voz de furtivo vacilón. 
Así que conecté el ordenador y el powerpoint que acababa de hacer y sentir en los últimos días, la primera imagen el cartel anunciando la exposición de fotografías. "Se Lichinga coñeceu Teis..." 
Me presentaron y ya no podía estar sentado más, me levanté y venga a hablar.
 Lo primero que quise decir fue que hace diez años yo estaba sentado allí como estudiante y no tenía ni idea de lo que iba a hacer, pero un día fui a una charla como aquella dada por Georgie, un compañero que se encuentra todavía en Namibia. Desde entonces sentí que se podía, eso y cualquier cosa. 

Les dije claramente que la vida te va trayendo las herramientas que necesitas en cada momento, y que allí en aquel instituto estaban adquiriendo muchas, sin darse cuenta.

 Comenzó: En primer lugar  Mozambique, las cosas en el país, después de la provincia después el proyecto teórico, qué se esperaba que hiciera, objetivos, etc ... y luego se terminaron las letras, empezaron las fotos, los sentires, les transmití como fue evolucionando el proyecto, la sensación de que pasé de no entender nada y pensar que era imposible a empezar a entender las formas del lugar, la gente, y como sentí que si podíamos (meses después), mi relación con los compañeros del INAQUA, y cómo todo cambió con aquel primer tanque que teníamos que conseguir arreglar, azada y pala en mano, como este capitulo nos unió como equipo. 
 El papel del branquiño y cómo lo asumí. Todo decorado con imágenes que levantaban su interes, lanzando cuestiones como el trabajo en un centro de formación en N'gauma que bien podría ser el centro donde estabamos en aquel momento.Veía los ojos interesados, sonrisas cómplices, así que continué, fuimos viendo y comentando las fotos, poco a poco fui dando una visión general del trabajo de las "pruevas" que nos trajo la vida, y como las fuimos superando con ingenio, sacrificio y sonrisas...
Cuando veo que ya ha terminado el tiempo, alguien dijo que 2 ºA  tendrían que irsea hacer un examen. Salieron y yo seguí hablando, nadie se movió.


Acabaron las fotos, la penúltima transparencia fue en los indicadores obtenidos. Y por último, lo logrado por mis colegas en diciembre de 2009,  la inauguración de la delegación provincial del INAQUA, un gran éxito que no fue logrado en ninguna otra provincia. 
Cuando le preguntaron a Mucavelle, como lo hicieron, sólo dijo, sonriendo: Co proxecto da Espanha nao parabamos, todo o día dacá pa´la a trabalhar, cando cheguei o governo provincial a pedir a delegaçao só puideron dicir que si, se ja estivera em reuniaos con elis coma tecnico da acuacultura.
 

Estuve una hora y media hablando sin parar, emocionado, transmitiendo, y no desde el ego al ver todo lo que hice, sino de la conciencia de todo lo que he aprendido, cómo metí la pata, como juzgué y que más tarde me di cuenta que sólo podía apoyarlos en sus procesos.
 Aplausos.Les comento que necesito un poco de feed back, porque no sabía si les resultara un tostón, sus sonrisas complices contestaron, y luego pasamos a las preguntas y respuestas en la quenos pusimos a charlar durante cuarenta minutos. Nadie quería salir allí.

Volta o insti







Cosas del camino...