SI CUANDO UNO DE TEIS SALE AL CAMINO PASA LO QUE PASA

OS VENIS CONMIGO?


"Definitivamente no cambias de plan, NO TIENES PLAN! Te dejas llevar para donde sople el viento..." SMS de Noé en Rumanía.
"Donde hay un deseo hay un camino" Dicho africano, Javier Reverte en Vagabundo en África.
"Be Nothing...and them you live." Krishnamurti

jueves, 29 de abril de 2010

sorrindo-vivindo

Existen persoas que un bo día aparecen pola túa vida, non sabes moi ben como entraron, pero cada instante que disfrutas con elas é un soplo de aire fresco. Persoas coas que todo é cómodo, coas que podes rir e chorar, ir de cañas ou pasar unha tarde deitado na herba falando do divino e o humán.

Sempre pensei que a amizade e simplemente recoñecerse nos ollos do outro, escoitarse e compartir un instante. Non preciso que iso se repita, nin saber que a persoa está aí. Nin que se preocupen dos pequenos dramas ou ledicias que acontecen no día a día. Con só vernos os ollos e abrazarnos xa está todo dito.

Blakita eres unha de esas persoas, e eu son afortunado por terte de amiga. O falabamos o outro día paseando por Santiago de Compostela, a cidade onde nos coñecimos cando eramos estudantes. Facía 2 anos que non nos veiamos, e case nin sabíamos un do outro, pero que son dous anos tendo unha tarde só para nos? Graciñas por ser ti e deixarme ser eu.


Para los que les cuesta el galego:
Existen personas que un buen día aparecen por tu vida, no sabes muy bien como entraron, pero cada instante que disfrutas con ellas es un soplo de aire fresco. Personas con las que todo es cómodo, con las que puedes reír y llorar, ir de cañas o pasar una tarde acostado en la hierba hablando de lo divino y lo humano.

Siempre pensé que la amistad es simplemente reconocerse en los ojos del otro, escucharse y compartir un instante. No necesito que eso se repita, ni saber que la persona está ahí. Ni que se preocupen de los pequeños dramas o alegrías que acontecen en el día a día. Con sólo vernos los ojos y abrazarnos ya está todo dicho.
Blakita eres una de esas personas, y yo soy afortunado por tenerte de amiga. Lo hablábamos el otro día paseando por Santiago de Compostela, la ciudad donde nos conocimos cuando eramos estudiantes. Hacía 2 años que no nos veíamos, y casi ni sabíamos uno del otro, pero que son dos años teniendo una tarde solo para nosotros? Graciñas por ser tú y dejarme ser yo.

1 comentario:

  1. Susiño grazas polas túas verbas tan cheas de cariño, rezuman dunha amizade que sempre foi para min tamén ben especial. O certo é que a proba disto é que co paso do tempo (as veces anos sen vérmonos) este vínculo non se debilita. Mais é ben fácil entender o motivo. Somos coma dúas almas xemelgas: sempre soñando e na busca da felicidade, de aproximármonos a ela mediante as experiencias da vida. Ficaríamos mortos vivindo doutro xeito! sen aventuras que contar.
    Espero poder seguir compartindo bataias co meu amigo da alma (e que non teña que esperar outros dous anos!!!).
    Segue coma sempre Suso, coma un nómada que marcha mais sempre volver ao carón dos seus amigos que o están esperando.
    Eu quizáis non estea xusto para cando volvas de Rumanía, quen sabe eu sono moito desperta? Mais Suso, eu che levo sempre conmigo, as túas palabras e as túas apertas!
    Un bico e boa viaxe!


    Unha aperta

    ResponderEliminar

palabras del camino

Cosas del camino...